Η Ευτυχία αγαπάει τους ανθρώπους, της φαίνονται όμως οι περισσότεροι κομματάκι τρελοί. Βγαίνουν όλοι στους δρόμους να την ψάξουν. Άλλοι τρέχουν. Άλλοι βαδίζουν ήρεμα. Κάποιοι έχουν σχεδιάγραμμα. Κάποιοι ρωτάνε τους περαστικούς. Άλλοι την ψάχνουν με το ένστικτο. Κάποιοι φωνάζουν το όνομά της. Σηκώνονται απ' τα χαράματα κάποιοι να την ψάξουν και άλλοι βγαίνουν στους δρόμους το απογευματάκι μετά από την δουλειά. Κάποιοι περνάνε από δίπλα της, την αντικρίζουν, δεν καταλαβαίνουν όμως πως είναι αυτή και συνεχίζουν το ψάξιμο. Δεν το καταλαβαίνουν ίσως γιατί είναι μια απλή, πολύ απλή κοπέλα. Ίσως να την περίμεναν πιο εντυπωσιακή. Εκείνη όμως είναι χαμηλών τόνων και σεμνή, γλυκιά και χαμογελαστή. Όσοι αντιλαμβάνονται πως είναι εκείνη, την παρακαλάνε να πάει να μείνει στο σπίτι τους. Κάποιοι την τραβάνε. Τους λέει "Δε χρειάζεται να με τραβάς" θα έρθω σπίτι σου με τη θέλησή μου". Και τους ακολουθεί. Κάθε μέρα σχεδόν ακολουθεί και κάποιον άλλο. Πολλοί άνθρωποι την φέρνουν μέχρι το σπίτι τους. Της το δείχνουν απ' έξω. "Να, αυτό είναι το σπίτι μου" της λένε. Ανοίγουν την πόρτα. Πάει η Ευτυχία να μπει και της την κλείνουν. "Φύγε τώρα" της λένε. Άλλοι την πηγαίνουν πάλι ως το σπίτι τους. Της το δείχνουν απ' έξω. Ανοίγουν την πόρτα και τη βάζουν μέσα. Αν έχουν οικογένεια της την γνωρίζουν. Εδώ θα μένεις της λένε. Τελικά όμως, επειδή δεν τον μπορούν τον ξένο άνθρωπο στο σπίτι τους, μετά από λίγες ημέρες την διώχνουν. "Άκου να δεις" της λένε "Έψαξα πολύ για να σε βρω. Περίμενα πως όταν έμπαινες στο σπίτι μας θα άλλαζε προς το καλύτερο όλη μας η ζωή. Εσύ όμως δε μιλάς, δε λαλάς...κάθεσαι μόνο και μας κοιτάζεις. Δε ξέρουμε τι να σε κάνουμε. Μας είσαι βάρος. Δε μπορούμε να σε κρατήσουμε άλλο. Θα θέλαμε να φύγεις από εδώ." Και η Ευτυχία φεύγει. Υπάρχουν και κάποιοι που όταν τη βρουν, της ανοίξουν την πόρτα και τη βάλουν στο σπίτι τους, την καλοδέχονται αρχικά με μια κούπα ζεστό μυρωδάτο τσάι. Έπειτα της έχουν ζεστό νερό για να πλυθεί, ρούχα καθαρά και φρεσκοσιδερωμένα, νόστιμο φαγητό κι ένα ζεστό κρεβάτι για να κοιμηθεί. Την γνωρίζουν σε όλη την οικογένεια. Συνδέονται με τον καιρό μαζί της. Την αγαπούν, τη φροντίζουν και τη νιώθουν ένα με την οικογένεια. Την ρωτούν, την ακούν και την εμπιστεύονται. Κάποια στιγμή αναρωτιούνται. Όλος ο κόσμος σε ψάχνει Ευτυχία. Μήπως είναι άδικο να σε έχουμε εμείς μονάχα;" Τότε εκείνη τους σκουντάει....τους σκουντάει....και ξυπνούν. Και βλέπουν με το φως του ήλιου πως η Ευτυχία που ονειρεύτηκαν είναι οι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή τους. Και οι ίδιοι όταν κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Κι έπειτα σηκώνονται και κάθε γωνιά του σπιτιού τους την θυμίζει. Ό, τι κάνουν μες το σπίτι τους την θυμίζει. Βγαίνουν έξω και ο ήλιος τους την θυμίζει. Το κελάιδισμα του πουλιού, τα δέντρα και τα λουλούδια. Οι περαστικοί....οτιδήποτε έχουν να κάνουν....Υπάρχουν και άλλοι που ενώ τη συνάντησαν εκεί στο όνειρό τους, σαν αγαπητή μέσα στο σπίτι τους, βγαίνουν έξω και αντικρίζουν βομβαρδισμένα τοπία. Και ανθρώπους χτυπημένους και τραυματισμένους. Ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους. Τότε ξεκινούν να λεν σε αυτούς τους ανθρώπους την ιστορία τους. Πώς τρύπωσε δηλαδή η Ευτυχία και πώς κατοικεί μέσα τους. Πώς είναι. Πώς τους ζεσταίνει την ψυχή τους. Πώς τους ομορφαίνει την καθημερινότητα. Πως τους βοηθά να κατανοήσουν τον κόσμο. Την καλοσύνη και την ασχήμια του. Τη ζεστασιά και τη βία του. Έπειτα τους χαμογελούν, τους αγκαλιάζουν και τους φιλούν.

  

   Ο ανασφαλής άνθρωπος ζει σε ένα όμορφο καλύβι στο δάσος. Για να νιώσει ασφάλεια ο ανασφαλής άνθρωπος, κλειδώνει την πόρτα του και σπανίως βγαίνει από το σπίτι. Συνήθως σε κοιτάζει από το μικρό του παράθυρο και αν θέλει να σου μιλήσει σου κάνει νοήματα μέσα απ' το τζάμι. Επίσης αρέσει στον ανασφαλή άνθρωπο να το παίζει cool. Τέλος, καθώς δεν του αρέσει να βγαίνει έξω, ο ανασφαλής άνθρωπος γνωρίζει μόνο πώς αισθάνεται. Βέβαια γνωρίζει και το τι υπάρχει μες το καλύβι του. Για παράδειγμα ένα πιάτο, ένα πιρούνι, φαγητό, ένα κρεβάτι, κάποια βιβλία....το μέρος...και κάποια άλλα. Επίσης ο ανασφαλής άνθρωπος απορεί γιατί, όταν μιλάει με τα νοήματά του μέσα απ' το τζάμι, συνήθως οι περαστικοί αδιαφορούν. Και η ανασφάλειά του όλο και μεγαλώνει. Αν σκεφτεί ο ανασφαλής άνθρωπος ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλά που δεν τόλμησε να τα γνωρίσει, θα έρθει σε επαφή με μια πραγματικότητα που τον πονάει. Έτσι δεν το σκέφτεται και χαμογελά. Αν φοβάσαι ότι ο κόσμος θα σε φάει, δεν θα τον γνωρίσεις ποτέ.

Σ' όλη μου τη ζωή ένας δάσκαλος με ρωτάει γιατί έκανα τόσα λάθη και μου δείχνει την κόλλα μου. Στρέφω το βλέμμα αλλου. Έπειτα γυρίζω και κοιτάζω τον δάσκαλο. Μετά την κόλλα μου. Έπειτα παίρνω την κόλλα μου παραμάσχαλα και κάνω βόλτα μαζί με αυτή και την ενοχή μου. Ανάβω ένα τσιγάρο. Το καπνίζω... Τσαλακώνω και πετάω αυτό και την κόλλα μου. Παίρνω το ποδήλατο και φεύγω.

Ώρες ώρες νιώθω πως γίνομαι ένα με τους επαίτες. Αυτοί ζητιανεύουν χρήματα, εγώ αγάπη.

Κάποιος που είναι αλλού, δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ερωτευμένος. Σημαίνει απλώς ότι δεν είναι εδώ.

Κάτι παλιά...

Δεν έχω να θυμηθώ κάτι από το παρελθόν,

μόνο θάλασσες

Δυο παιδιά να τρέχουν στην άμμο

Ένα σπουργίτι να στέκει στο κλαρί

και την έγνοια της μητέρας ίσως.

Καμιά φορά δε γνωρίζεις πως πουλιά ψιθυρίζουν στο κεφάλι σου

Πως άγγελοι φτερουγίζουν στους ώμους σου

και πως υπάρχουν απέραντοι κήποι φτιαγμένοι για σένα

Με τριαντάφυλλα λευκά και ροζ που χορεύουν στον άνεμο.

Κυκλοφορώ στην πόλη δίχως σώμα

Με ένα φουστάνι λευκό

Ξυπόλητη

Ζητιανεύοντας

Περπατώ στην πόλη δίχως σώμα

Σκεπτική

Και είδα εσένα

μέσα απ' τον σπασμένο καθρέφτη

σαν ήλιο

μα δεν είχα χέρια να σ’ αγκαλιάσω

έσκυψα το κεφάλι

έκλεισα τα μάτια

και σε προσπέρασα.

J'aime un garçon avec des ailes de papillon!

Κυλάει κυλάει γοργά

γλυστράει απ' τα χέρια το κουβάρι

στα δέντρα και στα κλαδιά

περνά το δροσερό ποτάμι

Κόψε αν θες τη βυσσινιά κλωστή

και δες τη με μεταξωτή χρυσή

φτιάξε πανωφόρι στη βροχή.

Έχω 3 φίλους στη ζωή και 527 στο facebook.

Δεν υπάρχει κοινή λογική, η κοινή λογική πέθανε.

  Δεν είμαι εξωγήινος. Απλά δεν είμαι εσύ.

...τελικά για τον ηθοποιό η κωμωδία είναι λήθη και το δράμα μνήμη! Ίσως και για τον θεατή!