Το δέντρο στην αυλή μου το αγάπησα.

Οταν εκτίμησα τη σιωπή του.

Οταν εκτίμησα τις ρίζες του στη γη.

Όταν εκτίμησα οτι πάντα, στη χαρά του σπιτιού, στη λύπη, στην πίκρα και στο πένθος στέκει όρθιο.

Ειδικά στην πίκρα.

Πώς δεν γέρνουν τα κλαδια του.

Και στο πένθος.

Πώς δεν κόβεται στα δυό.

Κι όταν η αγαπη φεύγει.

Πώς δε νεκρώνουν οι ριζες του.

Πώς δεν αρχιζει να ίπταται.

 

 Η επιθυμία να εισαι αρεστος οδηγει στην ευγενεια και σε καλές πράξεις. Αν ομως δεν είσαι πραγματικά καλός, η κακία θα ξετρυπώσει και δεν θα εισαι παρά ένας κακός θεατρίνος. Ένας θεατρίνος που δεν πείθει. Κι αν εχεις βαφτεί κι όλας και εχεις στολιστεί, θα είσαι ενας μπογιατισμένος και στολισμένος θεατρίνος που δεν πείθει.

Εαν ομως εισαι πραγματικά καλός, η καλοσύνη σου θα αρχίσει να μετριεται εκεί που σταματά ο φόβος του να μην είσαι αρεστός.

Η καλοσύνη είναι ενα διαμάντι. Είναι τοσο πολύτημη και εχει τόση αξία που δεν χρειάζεται περιτυλιγμα. Άφησέ τη γυμνή να λάμψει.