Οι δυσκολίες που βίωσε η τέχνη, αντί να την σκοτώσουν την έκαναν πιο δυνατή.
Η τέχνη δε φωνάζει.
Είναι σιωπηλή.
Δεν προσπαθεί να επιβληθεί.
Στέκεται ήσυχη για όποιον θέλει να τη δει.
Το βλέμμα της είναι ήρεμο και κάπως θλιμμένο.
Το φουστάνι της έχει το λευκό της αθωότητας και πινελιές πολύχρωμες.
Το φουστάνι της είναι φτωχό.
Μπορεί κάποιες φορές αν τύχει να σταθείς δίπλα της να την ακούσεις να παίζει βιολί.
Η τέχνη δεν είναι επαίτης ούτε θα υπάρξει ποτέ.
Τρέφεται από τη δροσιά της δημιουργίας και από την αγάπη και το χάδι των ανθρώπων.
Αν της πετάξεις καμιά πενταροδεκάρα, θα σε ευχαριστήσει, αλλά θα σου τη δώσει πίσω.
Θα σου πει πως έχει ξεδιψάσει. Θα σου πει πως δε στέκεται εκεί μόνο για εκείνην, αλλά και για σένα αν θες.
Η τέχνη δεν ζητάει τίποτα.
Κάποιες φορές χορεύει σαν φτερό στον άνεμο και το θέαμα γίνεται σχεδόν μαγικό.
Κάποιες φορές παίζει άρπα.
Δεν απαγγέλει, αλλά αν πας πιο κοντά, θα δεις πως στα τετράδιά της έχει γραμμένα ποιήματα.
Η τέχνη είναι κάπως μελαχγολική, αλλά σου χαμογελάει.
Και αν προσέξεις το βλέμμα και το χαμόγελό της και την κοιτάξεις βαθιά, θα πάρεις δύναμη.
Η τέχνη σε νοιάζεται.
Η τέχνη όμως δεν καταδέχεται καθώς την προσπερνάς να της ρίξεις λάσπη στο πρόσωπο και στο φόρεμά της.
Δεν σε έβλαψε ποτέ και απαιτεί να μην τη βλάψεις.
Αν το κάνεις θα σκουπιστεί και θα φωνάξει. Η τέχνη δεν επιτρέπει καθώς την προσπερνάς να τη σπρώξεις επίτηδες και να παραπατήσει.
Εάν το κάνεις, θα σε σπρώξει κι αυτή.
Εάν το κάνεις μπορεί να σε φτύσει.
Η τέχνη δεν ανέχεται να τη σηκώσεις μόνος σου ή με παρέα και να την ρίξεις σε ένα μπουντρούμι.
Τότε θα θυμώσει πολύ για την ανελευθερία της και θα αρχίζει να φωνάζει.
Τότε θα θελήσει να κάνει αισθητή την παρουσία της.
Γιατί η τέχνη αναπνέει καλύτερα με το φως.
Γιατί ξέρει πως τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να βγει και να φωνάξει «ζήτω η ελευθερία.»
Η τέχνη αν κυρήξεις πόλεμο, μπορεί να φοβηθεί, δε λέω, αλλά θα πάρει το όπλο και θα σε πολεμήσει.
Και θα προσπαθήσει να βρεθεί δίπλα σε όσους περισσότερους μπορεί για να τους ζεστάνει τη ψυχή.
Η τέχνη παρομοίασε την ειρήνη με ένα περιστέρι.
Κι αν νιώσεις θλίψη, μπορείς αν θέλεις να στρέψεις το βλέμμα σου προς αυτή.
Ξέρει ότι πονάς.
Σε κοιτάζει, σε πονάει και σου χαμογελά.
Κι αν είσαι ευδιάθετος, αν είσαι καλά, αν της κλείσεις το μάτι, θα σου χαμογελάσει ξανά.
 |
| Sunlight Frank Weston |
