Εμείς,
οι απελπισμένοι ηθοποιοί των σκουπιδιών και των άστρων,
τραγουδάμε αγκαλιασμενοι,
δακρυσμένοι
ραγισμένοι
τις νύχτες για την αγάπη.
Στις τσέπες μας φρουτα και βρεγμένα τσιγάρα και στα καπέλα μας περιστέρια.
Μοιραζόμαστε τα φρούτα.
Οι μύτες μας είναι στρογγυλες κόκκινες και τα ρούχα μας παλιωμενα.
Τα παπούτσια μας παλιά κι αυτά.
Βρίσκει κανείς στις τσέπες μας χαρτάκια με ποιήματα.
Εμείς οι ηθοποιοί των σκουπιδιών και των άστρων είμαστε άστεγοι οι πιο πολλοί.
Ψάχνουμε δίπλα σε κάδους στιβαγμενα σε σακούλες ρουχαλάκια παιδιών και παιχνίδια που χάλασαν ή που απλώς τα πέταξαν γιατί πέρασαν τα χρόνια.
Ψάχνουμε παλιά καπέλα και υφάσματα.
Τούλια και πεπλα για να παίξουμε.
Να κάνουμε πως είμαστε αλλού.
Κάποιοι άλλοι.
Με κάποια άλλη ζωή. Λίγο σαν τη δική μας, λίγο πιο μαγική.
Χτυπάμε τις πόρτες των μεγάλων θεάτρων για να μπούμε να δούμε από τον εξώστη παράσταση ή κάποια πρόβα.
Δίνουμε σε ναιλον τσαλσκωμενα βιογραφικά.
Μας τα δίνουν πίσω.
Καμία φορά τα παίρνουν. Τα κοιτάνε.
Γελάνε.
Μας παίρνουν για λίγο από το χέρι κι έξαφνα μας ορμουν και μας πατούν το κεφάλι κάτω να φτυσουμε στίχους και λόγια ποιητών.
Λόγια συγγραφέων και λογοτεχνών.
Και μας κρίνουν.
Μας αρπάζουν και μας πεταν με βία στη σκηνή να ξεράσουμε τη ζωή και την πίκρα μας.
Να κραυγασουμε.
Να σιωπησουμε και να μουσκέψουμε τα μάγουλά και τα χίλια μας.
Να σβήσουν έπειτα τα φώτα με ένα χαμόγελο αχνό κι ενα τραγούδι.
Να φθάσει στα αυτιά μας μια θάλασσα χειροκροτήματα.
Να μας φωνάζουν "μπράβο" και να μας σφιγγουν τα μάγουλα και τα χέρια.
Κι έπειτα πίσω από τη σκηνή πάντα μας περιμένει ο άνθρωπος που μας άρπαξε.
Πού θα μας δώσει λίγα ψιλά για ένα νερό και σάντουιτς.
Για να φάμε με λαχτάρα μπαγιάτικο ψωμί και τυρί ξεραμένο.
Και να πάμε για ύπνο δακρυσμένοι και χαμογελαστοί.
Να δούμε όνειρα λουσμενα στο χειροκρότημα και στο φως.
