Εγινε γιορτή σήμερα.

Σκέφτηκα κοιτώντας τη βροχή από το παράθυρο.

Εγινε γιορτή ή μήπως μου φάνηκε.

Κι όμως έτσι, μες τη μοναχικότητα, τον ήχο της βροχής και την υγρασία της νύχτας,

Μες το θυμωμένο σκοτάδι

Θυμήθηκα πως κάπου έγινε γιορτή.

Έτσι ζούσα.

Με σφραγισμενα χείλη.

Με μια ψυχή δεμένη κόμπο.

Που κοιτάζει τον πίνακα με τη ζωγραφισμένη θάλασσα.

Ενώ η πραγματική είναι δίπλα στο σπίτι.

Έτσι ζούσα.

Σαν νήπιο σε πάρτι που διαρκεί λίγο.

Ζούσα με βαμμένους τους τοίχους του σπιτιού κόκκινους για να ξεγελιεμαι. 

Έτσι ζούσα.

Χωρίς να εμπιστεύομαι κανέναν πάρα μόνο την κούκλα μου.

Και η κούκλα μου παλιωσε.

Και την βαρέθηκα.

Έτσι ζούσα.

Φυλακισμένη σε ένα σκούρο κόκκινο σπίτι δίπλα στη θάλασσα.

Η αλήθεια όμως είναι πως δούλεψα σκληρά.

Και νιώθω σιγά σιγά τον κόμπο να λύνεται.

Και τα παράθυρα να γελάνε.

Νιώθω το αεράκι του φθινοπώρου  να μπαίνει στο σπίτι και να δροσίζει.

Και σκέφτομαι πως δεν θέλω άλλο να ζω έτσι πια

 Σ' ένα ζεστό δωμάτιο παλιού αρχοντικού σπιτιού, σαν εκείνο που έμενε η γιαγιά μου που πάντα τη ζήλευα για την καλή της τύχη και την ομορφιά της, μπροστά σε έναν καθρέφτη, ήρθες ως περιστέρι στα μαλλιά μου και μου τραγούδησες.

Με την ικανότητα του Δία να μεταμορφώνεσαι και να τρυπωνεις στο δωμάτιο, να χαϊδεύεις τα μαλλιά μου, μα με ψυχή καλή, μου τραγούδησες τις πιο γαλήνιες μελωδίες.

Μαζί σου παρέα είδα το είδωλο μου στον καθρέφτη να μοιάζει με τουλίπα ροζ.

Ξάφνου έγινε τόσο όμορφο, όσο ποτέ άλλοτε δεν ήταν. Ποτέ δε με κοίταξε άλλος άνθρωπος με τόσο σεβασμό, γλυκύτητα και ποίηση. Με τόση μουσική στο βλέμμα του και στο κεφάλι. Με τόση μουσική στην ψυχή του.

Που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν η μουσική γέννησε τον άνθρωπο και όχι ο Θεός ή η φύση. Να αναρωτιέσαι αν η μουσική προϋπήρχε του ανθρώπου.