Ήθελα να μου δώσει τον κόσμο όλο.

Κι εκείνος μου έδωσε δύο φρούτα.

Πρώτη φορά δύο φρούτα παίρνουν στο μυαλό μου τόσο μεγάλη διάσταση.  

Πρώτη φορά δύο φρούτα ειναι ο χρόνος που δεν μου διεθεσε κάποιες Κυριακές ή αργίες. Ή κάποια βραδιά μετά τη δουλειά. 

Κέρματα επάνω στο τραπέζι για έναν διπλό espresso. 

Ή για κόκκινο ημιγλυκο κρασί.

Συζητήσεις.

Χαλάρωση. 

Εξομολόγηση. 

Γέλια. 

Αγάπη.

Πρώτη φορά δύο φρούτα είναι μια εκδρομή στη θάλασσα. 

Ένα τρυφερό φιλί. 

Αλήθεια πολλή. 

Και κλάμα.

Πρώτη φορά δύο φρούτα είναι ο κόσμος. του. 

Ο κόσμος μου.

Ο κόσμος όλος.

Ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, όταν συνάντησα τυχαία στον δρόμο μου ένα μικρό τρομαγμένο παιδί.

Κρατούσε ένα κόκκινο μπαλόνι.

Το κοίταξα στα μάτια και του χαμογελασα.

Βούρκωσε.

Στεκόταν αμίλητο με στόμα σφραγισμένο.

Τα μάτια του φώναζαν "η μαμά είναι ψυχρή. Η μαμά είναι γλυκιά, αλλά σκληρή.

Έκανα να το χαϊδέψω στα μαλλιά, μα τραβήχτηκε.

Δεν με εμπιστεύτηκε.

Του προσέφερα σοκολάτα.

Δεν τη πήρε.

Του είπα πως είναι αξιαγάπητο.

Δεν το άκουσε.

Εσφιξε στα χέρια του το κόκκινο μπαλόνι και έφυγε.

" Ξέχασέ το" μου είπαν "εκείνο το παιδί".

Τα τρομαγμένα παιδιά όμως που συναντάς τυχαία στον δρόμο σου, δύσκολα ξεχνιούνται.

 Αυτή ήταν η δουλειά.

Έσβηνες μέσα από βιβλία σημειώσεις άλλων.

Έσβηνες τη ζωή τους. 

Έπειτα κάποιοι τα έπαιρναν και τα πουλούσαν. 

Αυτή ήταν η δουλειά.

Έσβηνες με γόμα τη ζωή τους. 

Έμενε όμως η ζωή του συγγραφέα.

Τη νύχτα σου δίναν μια κάμαρη κι ένα κρεβάτι για να κοιμηθείς.