Το κόκκινο μπαλόνι

Η ψυχή μου - μπαλόνι κόκκινο - 

βγαίνει από το σώμα μου για να πετάξει.
Την αρπάζω απ' την κορδέλα.
Μου φεύγει.
Την αρπάζω ξανά.
Φυσάει πολύ.
Το κόκκινο μπαλόνι χορεύει στον άνεμο.
Με παρασύρει.
Έλα εδώ.
Μη πας ψηλά.
Αγκαλιάζω το μπαλόνι σφιχτά.
Τόσο όσο να μην σπάσει.
Αλλά πόσο να κρατήσει κάνεις σφιχτά ένα μπαλόνι.
Τα μπαλόνια ειναι για να χορευουν στον άνεμο.
Τα μπαλόνια τα αγαπουν πολύ τα παιδιά.
Και φωναζουν στις μανάδες τους "πάρε μου"
Πόσο να κρατήσει κανείς σφιχτά ένα μπαλόνι.

Τα σώματά μας

Τα σωματά μας

Επιπλέουν νεκρά σε μία θάλασσα.
Δεν ακούν τη βουή του βυθού.
Δεν βλέπουν τους πορτοκαλί αστερίες.
Δεν βλέπουν τη ζωή κάτω, ούτε τη ζωή πάνω.
Τα πουλιά.
Τις φωνές παιδιών.
Τα γέλια ή τα ουρλιαχτά.
Επιπλέουν νεκρά σε μια θάλασσα.
Ήσυχα πια.
Χωρις να θυμούνται το γέλιο και το κλάμμα της βουβής ταινίας του Charlie Chaplin.
Το δάκρυ του.
Τα δάκρυά τους.
Χωρίς να θυμούνται τίποτα από την βούβα των ανθρώπων με τα θλιμμένα βλέμματα.
Χωρις να θυμούνται τον λιγμό της μάνας.
Τη σιωπή.
Και το βαρύ φορτίο της.
Τα σώματά μας επιπλέουν νεκρά.
Χωρις να θυμούνται τους ερωτευμένους που ελπίζουν και γελούν.
Τους ερωτευμένους που αγκαλιάζονται και αγαπούν.
Χωρις να θυμούνται την τέχνη που αγάπησαν.
Την προσπάθεια.
Τον μόχθο.
Το πείσμα.
Την επιμονή.
Το ταξίδι για έναν καλύτερο κόσμο.
Την τόλμη.
Τον γλάρο στο κατάρτι.
Το τραγούδι.
Την μελαγχολία.
Την αισιοδοξία.
Τη δύναμη.
Τα σώματά μας ίσως να χαμογελούν.
Ίσως να ξυπνούν.
Ίσως να ζεσταίνονται.
Ίσως να ζωντανεύουν.
Για να ζήσουν άλλη μια φορά απο την αρχή.
Ή από τη μέση.
Ή λίγο πριν το τέλος.
Τα σώματά μας.
Κοιμήθηκαν.
Άλλη μια βραδιά.
Γύρω στα μεσάνυχτα.
Για να ξυπνήσουν πάλι.

Δεν έχω θεατρικούς γονείς. Ως ηθοποιός είμαι σαν τα παιδιά που αυτό που είχαν να δώσουν δεν το θέλησε και δεν το αγάπησε κανείς. Σαν τα παιδιά που τα άφησαν σε ένα ίδρυμα και κάνεις δεν τα αναζήτησε ή τα υιοθέτησε. Και τώρα  έχω μεγαλώσει πια. Και έχω βγει από το ίδρυμα. Σεριανίζω μόνη...ονειρεύομαι, χαίρομαι, λυπάμαι, πέφτω, ξανασηκώνομαι, δημιουργώ.