Έτσι ζούσα.

Με σφραγισμενα χείλη.

Με μια ψυχή δεμένη κόμπο.

Που κοιτάζει τον πίνακα με τη ζωγραφισμένη θάλασσα.

Ενώ η πραγματική είναι δίπλα στο σπίτι.

Έτσι ζούσα.

Σαν νήπιο σε πάρτι που διαρκεί λίγο.

Ζούσα με βαμμένους τους τοίχους του σπιτιού κόκκινους για να ξεγελιεμαι. 

Έτσι ζούσα.

Χωρίς να εμπιστεύομαι κανέναν πάρα μόνο την κούκλα μου.

Και η κούκλα μου παλιωσε.

Και την βαρέθηκα.

Έτσι ζούσα.

Φυλακισμένη σε ένα σκούρο κόκκινο σπίτι δίπλα στη θάλασσα.

Η αλήθεια όμως είναι πως δούλεψα σκληρά.

Και νιώθω σιγά σιγά τον κόμπο να λύνεται.

Και τα παράθυρα να γελάνε.

Νιώθω το αεράκι του φθινοπώρου  να μπαίνει στο σπίτι και να δροσίζει.

Και σκέφτομαι πως δεν θέλω άλλο να ζω έτσι πια