Να σιωπάς όταν αντικρίζεις βρωμοζήτουλες.

Δε λέω γι' αυτούς που τους εξαναγκαζουν να είναι ζήτουλες. 

Που τους δέρνουν και τους πατάν τα κεφάλια κάτω για να ζητιανέψουν.

Που τους αφήνουν νυστικούς και τους καίνε τα μάτια ή τους ακροτηριαζουν τα πόδια για να ζητιανέψουν.

Μπορεί να είναι  κι αυτοί απελπισμένοι. 

Μπορεί και όχι. 

Μπορεί να είναι ερωτευμένοι. 

Μπορεί να αντάμωσαν την ποίηση ή την αγάπη και το παλιό σκοτάδι τους να πλυμμυρισε με φως. 

Οι πιο απελπισμένοι μάθε πως είναι αυτοί που θα ξυπνήσουν το πρωί και η ζητιανιά θα βγαίνει από τα πιο βαθιά σκοτάδια της ψυχής τους. 

Είναι αυτοί όπου η ζητιανιά είναι η έσχατη προδοσία του εαυτού τους. 

Η έσχατη λύση. 

Και η έσχατη ελπίδα. 

Είναι αυτοί όπου η ζητιανιά ακούγεται στ' αυτιά τους σαν γλυκό κελαιδισμα πουλιού ή κύκνειο άσμα. 

Σαν τρυφερό χάδι της μητέρας. 

Και σαν χαμόγελο. 

Κι ύστερα από αυτή η σιωπή. 

Ύστερα από αυτή ο θάνατος. 

Γι' αυτό σας λέω. 

Κάντε ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμένους που κατάφεραν να κρατήσουν το κεφάλι τους ψηλά. 

Κάντε κι ενός λεπτού σιγή για κάθε βρωμοζήτουλα.