Όταν είμαι απελπισμένη σε θυμάμαι δάσκαλε.

Εσένα, τον παππού μου και έναν γέρο ψυχαναλυτή.

Στέκει ανάμεσα σε μένα και σε σας παντοτινό εμποδιο η μάνα μου.

Αμετακίνητο. 

Στον έρωτά μας.

Στην αγάπη μας. 

Σαν ένα θλιβερό τραγούδι που δεν έχει τελειωμό.

Σαν θάλασσα φουρτουνιασμένη.

Είναι φουρτούνα η ζωή μας δασκαλε τις πιο πολλές φορές.

Κι εγώ ένας  καπετάνιος που αισθάνεται μόνος.

Γιατί δεν μου το' πες;

Γιατί δεν μου το' μάθες. 

Αυτο να μαθαίνεις στους  μαθητές σου πρώτο πρώτο. 

Είναι φουρτούνα η ζωή μας τις πιο πολλές φορές.

Κι από κάπου πρέπει να πιαστεί κανείς.

Για να μη βουλιάξει.

Για να μην τον καταβροχθίσει η θάλασσα.