Το δέντρο στην αυλή μου το αγάπησα.

Οταν εκτίμησα τη σιωπή του.

Οταν εκτίμησα τις ρίζες του στη γη.

Όταν εκτίμησα οτι πάντα, στη χαρά του σπιτιού, στη λύπη, στην πίκρα και στο πένθος στέκει όρθιο.

Ειδικά στην πίκρα.

Πώς δεν γέρνουν τα κλαδια του.

Και στο πένθος.

Πώς δεν κόβεται στα δυό.

Κι όταν η αγαπη φεύγει.

Πώς δε νεκρώνουν οι ριζες του.

Πώς δεν αρχιζει να ίπταται.