Κάποιοι δημιουργήσαμε την μάσκα μας προσεχτικά και με πολύ μεράκι . Σιγά σιγά πιέζαμε με τα δάχτυλά μας τον χαρτοπολτό. Να δώσουμε το σχήμα. Μετρήσαμε προσεχτικά για να εφαρμόζει καλά στο πρόσωπο. Το χαμόγελο το δημιουργήσαμε αχνό. Όπως πρέπει. Όπως είναι αρεστό. Έτσι άλλωστε το έχουν οι περισσότεροι. Δημιουργήσαμε στο πρόσωπο γωνίες και στα μάγουλά μας μήλα. Γιατί έτσι αρέσει γενικά. Τα χίλια μας τα φτιάξαμε χυμώδη και μεγάλα. Έτσι αρέσουνε κι αυτά. Τα βάψαμε ζουμερό κόκκινο οι γυναίκες και οι άνδρες απαλό ροζ. Ό, τι καλύτερο. Τα μάτια μας τα κάναμε να φαίνονται κάπως μεγαλύτερα με φίνο σχήμα. Το ρουζ απαραίτητο. Στολίσαμε στην μάσκα μας λουλούδια και κάποιες γυναίκες έβαλαν και στρας. Άλλοι τα κόλλησαν κι άλλοι τα έβαψαν με πινελάκι και ακρυλικά. Δεν λείπει το χρυσό από τη μάσκα φυσικά. Οι πιο πλούσιοι κολλάνε φύλλα χρυσού. Οι πιο φτωχοί αγοράζουν χρυσό ακρυλικό. Όσα περισσότερα χρήματα διαθέτει κανείς, τόσο περισσότερα φύλλα χρυσού κολλάει. Οι μάσκες μας συνήθως είναι εντυπωσιακές. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Αυτοί που είπαν «έλα μωρέ, δε βαριέσαι… δεν φοράω μάσκα. Θα βγω με το πρόσωπό μου γυμνό". Και βρέθηκαν ξαφνικά εκτεθειμένοι. Τουλάχιστον έτσι ένιωσαν. Και έψαχναν παντού να βρουν λίγο χαρτί ή κάποιο πλαστικό. Για να καλύψουνε το πρόσωπό τους. Και όταν φτιάξαν πρόχειρα μια μάσκα ανάγκης και τους κοίταξαν περίεργα, είπαν πως τέτοιου είδους μάσκες είναι της μόδας. Τις φοράν πολλοί συχνά. Είναι εναλλακτικές και δημιουργήθηκαν έπειτα από πολλή φιλοσοφία. Είναι άποψη. Και τέλος υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που είπαν «έλα μωρέ τι έγινε. Δεν θα φορέσω μάσκα». Και όταν ένιωσαν εκτεθειμένοι, κοκκίνισαν, αλλά δεν φόρεσαν. Και στάθηκαν απέναντι στους άλλους με πρόσωπο γυμνό. Ήλπισαν για κάποια κατανόηση. Οι περισσότεροι όμως τρόμαξαν. Δεν έχουν συνηθίσει τέτοιου είδους θεάματα. Κάποιοι τους είπανε τρελούς. Άλλοι απλά διαφορετικούς. Οι περισσότεροι τους άφησαν μονάχους. Ψάχνουν στον δρόμο για παρέα. Άλλοι παραιτούνται από το ψάξιμο. Κάποιοι πιο τολμηροί με μάσκες, κάνουν τους ανθρώπους με γυμνό πρόσωπο παρέα. Κάποιες φορές – σπάνια – καταφέρνουν οι άνθρωποι με το γυμνό πρόσωπο να συναντηθούνε μεταξύ τους. Τότε συνήθως κάνουνε παρέα. Βρίσκουν ένα τραπέζι στη γωνιά ενός καφέ. Πηγαίνουν σινεμά ή μαζεύονται σε σπίτι. Στις συζητήσεις τους συχνά εύχονται να γίνονταν πολλοί. Πού και πού βγαίνοντας απ’ το σπίτι τους διαπιστώνουν πως τους έβαλαν γύρω απ’ αυτό συρματοπλέγματα. Δημιουργούν τρύπες και βγαίνουν. Φωνάζουν έπειτα πως τους έβαλαν συρματοπλέγματα. Κανείς δεν τους ακούει. Φωνάζουν πως αδικήθηκαν. Κανείς δεν απαντά. Δεν είναι της ώρας. Έχουν άλλα θέματα να λύσουν. Δεν μας αφορά στο κάτω κάτω το πρόβλημα του καθενός. Μας αφορούν συλλογικά προβλήματα. Κι η αγανάκτηση και από τις δυο πλευρές δεν έχει τελειωμό. Αυτοί λοιπόν είμαστε οι άνθρωποι κι αυτές είναι οι μάσκες μας. Κι ο έχων την πιο εντυπωσιακή συνήθως μας κερδίζει.
