Μου ειπε να μην τον εξιδανικευω. 

Γιατι;

Για το βάρος που θα κρατω στη  βαλιτσα μου;

Και το σύννεφο που θα κρατώ στο χέρι μου;

Δεν το σκέφτηκε;

Δεν σκέφτηκε πως με ενα συννεφο σαν κόκκινο μπαλονι σιγά σιγά θα αρχίσω να ύπταμαι;

Και πως θα γίνω σοφή, τρελή και θα' μαι ακόμα πιο μόνη.

Καθώς θα τα βλέπω όλα από ψηλά. 

Χωρίς να μιλώ.

Εκεί στα σύννεφα θα είμαι μόνη μου, όμως θα είμαι καλά.

Κι όταν θα κατεβαίνω 

Θα προσγειωνομαι σε διαδρόμους νοσοκομείων. 

Οπου ανθρωποι παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή. 

Αφού νόσησαν από πένθος βαρύ κι από έρωτα. 

Και θα τους θυμίζω πως στη ζωή υπαρχει και η μαγεια.

Και πώς αν κοιταξουν απ το παράθυρο τον πράσινο κηπο

μπορουν να δραπετεύσουν απο τα δεινά.

Εκεί ενας χρυσός ήλιος θα τους περιμένει να τους σφηξει στην αγκαλιά του 

Βέβαια απο πένθος δραπετετευει κανείς δύσκολα.

Τουλάχιστον να είμαστε με το ένα πόδι στον ήλιο.

Κάτι είναι κι αυτο.

Κι έπειτα θα τους ψιθυρισω τραγούδια. 

Γιατι μες τη σοφια μου εκει στα συννεφα έμαθα να τραγουδω σε νοσούντες και απελπισμένους.

Υπομονή.

Και χρόνος χρειάζεται.

Χρόνος πολύς. 

Είναι κάποιες στιγμές που απο την πολλή αγάπη νομιζεις πως γινεσαι αθάνατος 

Θα συνεχισω να ύπταμαι.

Και να είμαι σοφή, γιατρίνα και μόνη.

Κι αν ερθει να με βρει εκεί

Θα ευτυχήσω.