Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΕΙΧΕ ΧΡΩΜΑ ΡΟΖ. ΟΠΩΣ ΚΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
🌷🌷🌷🌷🌷💌💌💌💌💌
Η προδοσία με έκανε κομμάτια. Πίστεψα σε κάτι πολύ και ήταν παράθυρο που από πίσω δεν υπήρχε κανείς. Μονο μια γάτα έπαιζε με μια γλάστρα και η γλάστρα έπεσε κάτω κι έσπασε. Ακούστηκε ο ήχος μες την ησυχία. Νόμιζα πως στο σπίτι κάποιος έμενε. Μα το σπίτι το είχαν καιρό εγκαταλείψει κι η γάτα σε λίγο καιρο θα πέθαινε. Της άνοιξα την πόρτα να τη σώσω. Η εφημερίδα στο τραπέζι ηταν μιας άλλης εποχής. Περασμένης. Πολύ πριν γεννηθω εγω. Δεν ξέρω πως βρέθηκε εκεί. 3 Σεπτεμβριου του 57. Επικρατούσε ειρήνη. Προχώρησα πιο μέσα και είδα ένα βαλσαμωμένο τέρας. Και στην πολυθρόνα ήταν μια παλιά κούκλα πάνινη με αίμα. Την είχαν παίξει πολύ. Κάποιο κοριτσάκι ίσως πριν προδωθεί. Κρίμα να μένουνε τα σπίτια έτσι εγκαταλελειμένα. Άφησα την πόρτα για τη γάτα ανοιχτή και έφυγα. Καθώς έφευγα γύρισα το κεφάλι μου να δω το παραθυρο για τελευταια φορά. Κρίμα τόσα χρόνια να ζω μέσα σε μια πλάνη. Κρίμα τα σπίτια να μένουν έτσι εγκαταλελειμένα. Προχωρούσα κι ο ήλιος ηταν ζεστός. Μα στην καρδιά μου είχα καρφιά, συρματα μαχαίρια και σπαθιά. Ένα τριχρονο κοριτσι με ροζ φορεμα με κοιταξε στα μάτια και μου είπε πως κανεις δεν κουβαλά στην καρδιά του τοσα πολλά. Γιατι βαραινει κι η καρδια δεν μπορει να τα σηκωσει. Ε τι να απαντησεις τωρα σε ενα τριχρονο κοριτσι. Την αγνοησα. Επειτα στο δρόμο μια παρεα φοιτητων με δειχνανε και κατι ελεγαν. Δεν ειχα καμια δικαιολογια για την αργοπορια μου να ζησω. Καποιοι νομιζαν οτι επαιρνα ουσιες. Οχι. Ποτε. Ημουν καθαρη. Απλως απο μαθητρια που ημουν στο σχολειο δεν ηξερα να ζω. Η ζωη εχει πόνο. Σταθηκα να παρω μια εφημεριδα, αλλά οι εφημερίδες ήτανε παλιές. Μη ξεροντας τι να κανω μπηκα σε ενα ωδειο και ακουσα να παιζουν μουσικη. Ανοιξα ολα τα παραθυρα να ακουγεται παντου στο δρομο. Να ακουνε οι περαστικοι. Επειτα ειδα μια κοπελα με ροζ φορεμα να παιζει μοτσαρτ. Θα ηταν η κοπελα που επαιζε την κουκλα εκεινη. Μεγάλωσε πολύ. Ο πονος της ξεχυνότανε στα πλήκτρα. Θα με μαθεις να παιζω μουσικη; Της ειπα. Ναι, ελα. Μου είπε. Κάθησα διπλα της. Ειχε τη σοφια της μουσικης και της ποιησης. Αυτο ειναι το ντο μου ειπε. Ντο ρε μι φα σολ. Είδες; Ειδα. Της είπα. Πραγματι ειχα δει. Ειχα δει πως στα μάτια της και στη μουσικη και στα πληκτρα εκεινα βρισκόταν η ελεθερία. Και είχε χρώμα ροζ της νεότητας. Και της εμπνευσης. Εδώ είναι η ελευθερία; Τη ρωτησα. Κάνοντας πως δεν γνωρίζω. Από καιρο μου είπε. Σε περίμενε. Με αγκαλιασε και με φίλησε στο μάγουλο. Να μια καλή αρχή για μια νεα ζωή σκέφτηκα. Και επαιξα τη νοτα ντο.
Πίνακας ζωγραφικής: Pierre-Auguste Renoir, 1892 - Two Young Girls at the Piano
