Μακάρι να ήξερα πως να με ακολουθούν.

Μακάρι να ήμουν μάγισσα.

Να έκλεβα καρδιες των ανθρώπων χωρίς να πονάνε.

Με τρόπο απαλο και ήσυχο.

Να τις κλείδωνα σε ένα  μικρό κλουβί στο σπίτι μου.

Όπως κλειδώνουν τα καναρίνια. 

Και τα ταΐζουν....

Τους μιλούν.... 

Να μαζεύονταν πολλοί γύρω μου να γυρέψουν την καρδιά τους. 

Να με ζητήσουν.

Να με δουν.

Δε θα' ταν άσχημα.

Θα κρατούσα την ευτυχία τους στα χέρια μου... 

Έτσι ήμουν πάντα  μέσα μου.

Ένα ατυχές αρπακτικό. Σκοτεινό. 

Πού ό, τι επιθυμεί του πέφτει απ' το στόμα.

Μάγισσα ποτέ δεν έγινα. 

Μονάχα η ζήλια μου μείνε, η μοναξιά και τ'αδειανα τα χέρια.