Ο ευγενικός κύριος δίχως σώμα μου χαμογέλασε αχνά. 

Έβαλε ουίσκι στο ποτήρι μου, άναψε το τζάκι κι έβαλε δίσκο στο πικάπ. 

Φορώντας το καπέλο του, έτσι χωρίς κεφάλι καθώς ήταν, με χαιρέτησε και έξαφνα άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και έφυγε.

Έτρεξα να τον βρω, αλλά

δεν πρόλαβα να αρπάξω την χακη καμπαρντίνα του. 

Μάζεψα το καπέλο του και την κόκκινη ομπρέλα. 

Ακούμπησα τα πράγματά του κάπου δίπλα στο  παράθυρο. 

Άκουσα τον δίσκο στο πικάπ. 

Κι όταν από μακριά ψιθύρισε "τωρα αντέχω τη βροχή" το καπέλο του έπεσε στο πάτωμα.  

Η προδοσία του πλημμύρισε το αίμα μου. 

Ο θυμός μου με κυρίευσε και η λατρεία μου για εκείνον έμεινε παντοτινή.