ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ

Κι όταν εσκαψα πολύ βαθιά μετά από δεκαετίες, βρήκα μια καρδιά ζεστή κόκκινη. Την ξεκλείδωσα. Ω θεέ μου. Άρχισαν να βγαίνουν από μέσα τις άλλες καρδιές κόκκινες. Πολλές. Ήταν εγκλωβισμένες. Απελευθερώθηκαν. Και έτρεχαν να χορέψουν και επιτελους να ζήσουν. Εκλαιγαν για τον εγκλωβισμό τους κάπου χρόνια εικοσι. Εκλαιγαν και απο συγκίνηση. Πόση ελευθερία πια. Επειτα βρήκα μέσα στη καρδια και τον βασανιστή τους. Ηταν φτιαγμενος από σκληρότητα και hansaplast. Κρατούσε τσεκούρι. Βρήκα γάζες ματωμένες. Μηνύματα που εκληπαρούσαν ελευθερία. Κάποιες καρδιές είχαν αποπηραθεί να αυτοκτονήσουν. Άλλες έκαναν κακό στο σώμα τους. Παιδιά δεν είχαν. Πού να τα βρουν; Από τον βασανιστή τους; Κάποιες αγαπούσαν, αλλά το γράμμα δεν μπορούσε να φθάσει στον αγαπημένο και ο αγαπημένος δεν ήξερε τίποτα. Καθώς έτρεχαν και χόρευαν ηρθε και η δημοσιογράφος και τις ρώτησε. Πώς θα είναι τώρα η νέα σας ζωή; Όπως στον ύπνο μας απάντησαν. Και πώς είναι ο ύπνος σας; Ανοίγουμε σαμπάνια με τον αγαπημένο. Είμαστε ευτυχισμένες. Τον λένε Δημήτρη και είναι δάσκαλος και ποιητής. Είναι και ζωγράφος. Απολαμβάνουμε τον τρελό και παράφορο έρωτά μας. Ποτέ άλλωτε δεν γιορτασαμε τόσο. Εκείνος ο ποιητής τι λέει; Σας θέλει; Και τότε όλες οι καρδιές επιτέθηκαν στη δημοσιογράφο. Την εδειραν και την ξεμάλλιασαν. Η δημοσιογράφος έφυγε με σκυμμενο το κεφάλι. Στα όνειρα επιτρέπεται η βία. Και τώρα τι θα κάνουμε; Είπαν οι καρδιές. Τι άλλο;!! Ερωτική εξομολόγηση. Μα βέβαια!!! Ολες μαζί είμαστε πολλές. Γράμμα στον ποιητή. Έτσι θα είμαστε από δω και περα για πάντα ελεύθερες. Και τι θα του πούμε; "Σ' αγαπώ τρελά, βαθιά και παράφορα!!!" Θα τρομάξει. Δεν τρομάζουνε οι ποιητές. Οι ποιητες κι αν τρομάζουν. Δεν θα τρομάξει. Θα πούμε "σ'αγαπω βαθια, τρελά και παράφορα. Το κουρελι: Μαρία." Θα γελάσει. Ας γελάσει. Το γέλιο μακραίνει τη ζωή!!!