Ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, όταν συνάντησα τυχαία στον δρόμο μου ένα μικρό τρομαγμένο παιδί.

Κρατούσε ένα κόκκινο μπαλόνι.

Το κοίταξα στα μάτια και του χαμογελασα.

Βούρκωσε.

Στεκόταν αμίλητο με στόμα σφραγισμένο.

Τα μάτια του φώναζαν "η μαμά είναι ψυχρή. Η μαμά είναι γλυκιά, αλλά σκληρή.

Έκανα να το χαϊδέψω στα μαλλιά, μα τραβήχτηκε.

Δεν με εμπιστεύτηκε.

Του προσέφερα σοκολάτα.

Δεν τη πήρε.

Του είπα πως είναι αξιαγάπητο.

Δεν το άκουσε.

Εσφιξε στα χέρια του το κόκκινο μπαλόνι και έφυγε.

" Ξέχασέ το" μου είπαν "εκείνο το παιδί".

Τα τρομαγμένα παιδιά όμως που συναντάς τυχαία στον δρόμο σου, δύσκολα ξεχνιούνται.