Όταν ήμασταν μαζί παίζαμε κρυφτό στους κήπους. Κρυβοσουν πίσω από τη λεμονιά. Και σ'έψαχνα. Παιχνίδι ήξερα πως ήταν. Μα ξαφνου, σ' ένα παιχνίδι χάθηκες. Έψαχνα παντού στα δέντρα μα δεν ήσουν πουθενά. Εψαχνα πίσω απ' τα λουλούδια. Πουθενά. Μου την έσκασες. Οταν ο ήλιος ξεπροβάλει πίσω από τα σύννεφα είναι διαφορετικός. Τον έμαθε η καταιγίδα. Τον ωρίμασε. Μ' άφησες να χορεύω με τα σύννεφα. Τη βροχή όμως ποτέ δεν τη συνήθισα. Δεν συνηθίζεται εύκολα η βροχή. Ιδίως η καταιγίδα. Κάθε φορά που βρέχει τρέχω στο σπίτι και κλειδώνομαι. Σφραγιζω τα παραθυρόφυλλα. Μου έμεινε η κουβέρτα σου, τα γυαλιά σου και η τελευταία σου έφημεριδα. Δεν μπορώ να ανοίξω ενα συρτάρι να την καταχωνιασω. Η εφημερίδα σου δίπλα στον καφέ μου. Κάθε πρωί και κάθε απογευμα. Κι η γεύση του αγαπημένου σου καφέ στα χείλη μου. Ίσως τελικά να μην είχες σκοπό να με προδώσεις. Ισως τελικά να μην ήταν επιλογή σου να χαθείς. Ίσως ο Θεός το θέλησε. Η φύση ή ο χρόνος. Ίσως όμως το θελήσες κι εσύ. Έφυγες. Ναι. Μα όχι για να με προδώσεις. Μπορεί τότε να παίζαμε στις λεμονιές, μα τώρα, λατρεύετε μου, μετά από καιρό πολύ σου δινω μία γλυκιά κόκκινη, τριανταφυλλί συγχώρεση.
