Το κόκκινο μπαλόνι

Η ψυχή μου - μπαλόνι κόκκινο - 

βγαίνει από το σώμα μου για να πετάξει.
Την αρπάζω απ' την κορδέλα.
Μου φεύγει.
Την αρπάζω ξανά.
Φυσάει πολύ.
Το κόκκινο μπαλόνι χορεύει στον άνεμο.
Με παρασύρει.
Έλα εδώ.
Μη πας ψηλά.
Αγκαλιάζω το μπαλόνι σφιχτά.
Τόσο όσο να μην σπάσει.
Αλλά πόσο να κρατήσει κάνεις σφιχτά ένα μπαλόνι.
Τα μπαλόνια ειναι για να χορευουν στον άνεμο.
Τα μπαλόνια τα αγαπουν πολύ τα παιδιά.
Και φωναζουν στις μανάδες τους "πάρε μου"
Πόσο να κρατήσει κανείς σφιχτά ένα μπαλόνι.

Δεν έχω θεατρικούς γονείς. Ως ηθοποιός είμαι σαν τα παιδιά που αυτό που είχαν να δώσουν δεν το θέλησε και δεν το αγάπησε κανείς. Σαν τα παιδιά που τα άφησαν σε ένα ίδρυμα και κάνεις δεν τα αναζήτησε ή τα υιοθέτησε. Και τώρα  έχω μεγαλώσει πια. Και έχω βγει από το ίδρυμα. Σεριανίζω μόνη...ονειρεύομαι, χαίρομαι, λυπάμαι, πέφτω, ξανασηκώνομαι, δημιουργώ.