Δε νομίζω να υπάρχει τραγούδι που να εκφράζει τη θλίψη μου
Ίσως μονάχα δυο περιστέρια
Που κρατούν στο στόμα τους λουλούδια
Στέκονται βουβά σε ένα κλαδί
Για να πετάξουν μετά
Το ένα προς τη δύση
Και τ' άλλο προς ανατολή

Πήρα μια ροζ τσάντα.
Για να βάλω μέσα τα αισθήματα.
Όχι, ψέματα.
Πήρα μια ροζ βαλιτσα.
Για το ταξίδι.
Έτσι δεν ειναι;
Πες μου.
Δε θα με πας ταξίδι;

Άλλο ένα παράξενο ζευγάρι.

Μια φορα και έναν καιρό ήταν ένα ζευγάρι όπου ο άντρας ήταν κοντός και η γυναίκα ήταν ψηλή. Όμως του άντρα δεν του άρεσε καθόλου που η γυναίκα του ήταν ψηλή και της γυναίκας δεν της άρεσε καθόλου που ο άντρας της ήταν κοντός, παρόλο και οι δύο έβρισκαν στους συντρόφους τους κάποια άλλα χαρίσματα. Έτσι κάθε μέρα ο άντρας ζουπούσε την γυναίκα του στο κεφάλι να κοντινέι και η γυναίκα τράβαγε από το κεφάλι τον άντρα της για να ψηλώσει. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερναν τίποτα. Ο άντρας δεν ψήλωνε και η γυναίκα δεν κόνταινε. Τη λύση δε, να βάλει ο άντρας ξυλοπόδαρα δεν την ήθελαν ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Το αποτέλεσμα ήταν από το πολύ το ζούπιγμα και από το πολύ το τράβιγμα κάθε μέρα να έχουν πονοκέφαλο.

Η ομορφιά του ανθρώπου ειναι η καλοσύνη του. Ας μην το ψάχνουμε αλλού.

Να κάνουμε όνειρα μέχρι εκεί που δεν μας τρώνε.

Να κάνουμε όνειρα, αλλά μέχρι εκεί που δεν μας τρώνε. Να κάνουμε όνειρα για να τα τρώμε εμείς. Να τα γευόμαστε. Να τα απολαμβάνουμε. Όσο καλύτερα γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και ποιοι όχι και όσο περισσότερο αγαπάμε αυτό που είμαστε με τις αδυναμίες και τις δυσκολίες του, τόσο πιο εύκολο ειναι να γευτούμε τα όνειρά μας.

Ας χαλαρώσουμε λίγο και ας μη χαλάμε τις σχέσεις μας και τις καρδιές μας για τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί ως επί το πλείστον έχουν μια ψυχολογία και έναν τρόπο σκέψης που δεν αξίζει τον φανατισμό μας