Ηταν μια πολιτεια οπου οι ανθρωποι ερωτεύονταν. Και αγαπουσαν. Κι αυτη η ερωτικη αγαπη τους γινόταν μπογιά ροζ στα χερια τους και εβαφαν τους τοιχους των σπιτιων. Και των σχολειων. Και των δημοσιων κτηριων. Και των βιβλιοθηκών. Και η ροζ μπογια εμενε στα χερια τους γιατί ηταν πολλή. Και βάφαν και τις πετρες. Και ζουσαν σε έναν ροζ τοπο. Τη θάλασσα την αφηναν γαλαζια. Ομως καποιες φορες οταν τα σύννεφα γίνονταν ροζ γινόταν και η θαλασσα. Κι ετσι ήταν όλα ροζ. Τον ουρανο και τη θαλασσα δεν την πειραζαν. Ουτε τα δεντρα το πρασινο και τα λουλουδια. Ουτε τη φωτια την πείραζαν. Δεν τους αρεσαν απλως οι λευκοι και γκρίζοι τοιχοι. Ουτε τα γκρίζα βότσαλα τους αρεσαν. Για να μην εχουν ολα το ιδιο ροζ χρώμα και ειναι βαρετα δημιουργουσαν ροζ αποχρώσεις. Τα κεραμίδια των σπιτιων τα αφηναν κεραμιδι ή τα βαφαν κόκκινα. Ετσι τους αρεσε καλυτερα. Επειτα στους τοιχους τους εξωτερικους εγραφαν στιχους. Με γραμματα ωραια. Καλλιγραφικα. Οχι μουτζουρες. Δεν τους άρεσαν. Δεν υπηρχαν μουτζουρες. Ουτε βρισιες στους δρομους. "Εδω μονο αεκ μουνια και τετοια. Γαμηθειτε ολοι." Οι λεξεις στους τοιχους ειχαν ποιηση. Τα πιο προσωπικα τα ελεγαν στο αγαπημένο τους προσωπο. Δημιουργησαν στην πλατεία της πολιτειας ενα μαγικό γραμμόφωνο. Επαιζε χωρίς δίσκο γιατί ήταν μαγικό. Ηταν ροζ και εμοιαζε με λουλούδι. Το γεμισαν με ερωτηκες μελωδιες τραγουδια, στιχους και  ποιηση γεματη αγάπη. Το γραμμόφωνο επαιζε συνέχεια.  Ζητησαν κατι απο τους μαγους. Ηταν σημαντικό γι' αυτούς να μπορουν να γεμίζουν το γραμμοφωνο με μελωδιες και ποιηση και μετά τον θάνατό τους. Ετσι κι έγινε. Σε αυτη τη ροζ πολιτεια οι ανθρωποι εφευγαν από τη ζωή, αλλά ο ερωτάς τους έμενε ζωντανός. εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν»