Κάθισα στο τραπέζι κουρελιασμένη.

Ζητησα έναν καφέ γαλλικό.

Κοίταξα από το παράθυρο.

Ήπια νερό.

Και άρχισαν να τρέχουν από το στόμα μου κεφάλαια γράμματα της λέξης "σ'αγαπώ" γρήγορα και ανακατεμένα. Έτρεχαν και με έβλεπαν οι θαμώνες του καφέ και γέλαγαν. 

Ήμουν αστεία. 

Σαν τους γελωτοποιούς του τσίρκου.

Ντρεπόμουν απίστευτα που δε μπορούσα να συγκράτησω τη λέξη "σ' αγαπώ" στο στόμα μου.

Ένιωσα γριά ανύμπορη.

-Σας παρακαλώ. 

Τον καφέ μου. 

Γιατί αργείτε; 

Τι με κοιτάτε όλοι; Αφήστε με στη μοναξιά μου. 

Παρέα με τον γαλλικό καφέ. 

Και τα γράμματα δεν σταματούσαν να πέφτουν από το στόμα μου.

Φοβήθηκα μην αρρωστήσω.

Μήπως χρειάζεται να πάω σε γιατρό να σταματήσει τη ροή;

Πεθαίνει κανείς όταν τρέχουν γράμματα της λέξης "σ'αγαπώ" απ' το στόμα του;

-Σας παρακαλώ. Τον καφέ μου. Γιατί αργείτε; Τι με κοιτάτε όλοι.

Μεγάλωσα πια.

Ανήμπορη παρέα με έναν γαλλικό καφέ και λίγη μουσική. Αυτή εδώ είναι η θέση μου. Γερνάω και κάθομαι μια ζωή στην ίδια θέση.

Στον ίδιο καφέ. 

Τα καθίσματα με σιχάθηκαν.

Οι σερβιτόροι θα βαρέθηκαν να με βλέπουν. 

Αντε. Γυρίστε στις δουλειές σας. Αντε. Αφήστε με.

Καλή σας μέρα.