Τα σώματά μας

Τα σωματά μας

Επιπλέουν νεκρά σε μία θάλασσα.
Δεν ακούν τη βουή του βυθού.
Δεν βλέπουν τους πορτοκαλί αστερίες.
Δεν βλέπουν τη ζωή κάτω, ούτε τη ζωή πάνω.
Τα πουλιά.
Τις φωνές παιδιών.
Τα γέλια ή τα ουρλιαχτά.
Επιπλέουν νεκρά σε μια θάλασσα.
Ήσυχα πια.
Χωρις να θυμούνται το γέλιο και το κλάμμα της βουβής ταινίας του Charlie Chaplin.
Το δάκρυ του.
Τα δάκρυά τους.
Χωρίς να θυμούνται τίποτα από την βούβα των ανθρώπων με τα θλιμμένα βλέμματα.
Χωρις να θυμούνται τον λιγμό της μάνας.
Τη σιωπή.
Και το βαρύ φορτίο της.
Τα σώματά μας επιπλέουν νεκρά.
Χωρις να θυμούνται τους ερωτευμένους που ελπίζουν και γελούν.
Τους ερωτευμένους που αγκαλιάζονται και αγαπούν.
Χωρις να θυμούνται την τέχνη που αγάπησαν.
Την προσπάθεια.
Τον μόχθο.
Το πείσμα.
Την επιμονή.
Το ταξίδι για έναν καλύτερο κόσμο.
Την τόλμη.
Τον γλάρο στο κατάρτι.
Το τραγούδι.
Την μελαγχολία.
Την αισιοδοξία.
Τη δύναμη.
Τα σώματά μας ίσως να χαμογελούν.
Ίσως να ξυπνούν.
Ίσως να ζεσταίνονται.
Ίσως να ζωντανεύουν.
Για να ζήσουν άλλη μια φορά απο την αρχή.
Ή από τη μέση.
Ή λίγο πριν το τέλος.
Τα σώματά μας.
Κοιμήθηκαν.
Άλλη μια βραδιά.
Γύρω στα μεσάνυχτα.
Για να ξυπνήσουν πάλι.